Rozdział 1

Zwierzęta zebrały się przed Lwią Skałą i patrzyły na czubek długiego, podłużnego kamienia, gdzie po chwili pojawił się stary, szary mandryl z czerwonym nosem i niebieskimi policzkami. Jego szyję niczym kołnierz okalało gęste białe futro. 

Zaraz za nim pojawił się ogromny, potężny lew o piaskowej sierści i bujnej brązowej sierści wpadającej w głęboki kolor bordo. Obok niego zatrzymała się dobrze zbudowana, brudno-beżowa lwica. Z pyska, zwisało jej trzymane za skórę na grzbiecie małe lwiątko, z półprzymkniętymi oczkami. 

Mandryl wziął lwiątko do rąk i uniósł jej wysoko ponad siebie, aby zebrane w dole zwierzęta mogły je zobaczyć. Rozbrzmiały ich głosy. Trąbienie słoni, śpiew ptaków, krzyki zebr i wołania małp. Na lwiątko padł promień silnego światła i wszystkie zwierzęta pokłoniły się z szacunkiem witając syna króla. 

*

Chudy, czarnogrzywy lew o ciemnej sierści przeciągnął się leżąc na ziemi w swojej jaskini w pobliżu Lwiej Skały. Na lewym oku widniała stara blizna, która w połączeniu z wiecznym grymasem nadawała mu przerażający wygląd, czego nawet nie próbował zmienić. Nikt za bardzo za nim nie przepadał i tolerowano go tylko ze względu na to, iż był bratem króla. Król z resztą też był co do niego ostrożny, gdyż jego brat stronił od stada i niechętnie z nim przebywał, co było niepokojące.

W jego skromnej jaskini rozległ się cichuteńki szmer i popiskiwanie. Otworzył powoli oczy i tuż przed swoim nosem ujrzał małą, szarą, polną mysz, która w ogóle go nie zauważyła. Uśmiechnął się zwycięsko i przygniótł ją łapą do skalnej podłogi. Usiadł nie podnosząc łapy. Uniósł ją po chwili trzymając pazurami ogon myszki, która bez skutku próbowała się uwolnić. Lew przyglądał jej się zwycięsko.

- Więc wciąż znęcasz się nad słabszymi? - doszedł go przemądrzały głos. Odwrócił się w stronę wejścia do jaskini i spojrzał na małego, niebiesko upierzonego ptaka z dużym dziobem i poważnym spojrzeniem. 

- Wspominasz swoją młodość? - zapytał lew i wrzucił sobie zdobycz do paszczy, po czym ją połknął. Ptak skrzywił się nie tylko na widok pożywiania się tamtego, ale też na wspomnienie czasów, kiedy go gnębił.

- Chciałem cię tylko ostrzec, że Mufasa tutaj idzie. Pewnie mu wytłumaczysz swoją nieobecność na prezentacji Simby. 

- Skąd ta troska o mnie, Zazu? - zapytał z sarkazmem lew. - Naprawdę, nie musiałeś.

- Uznałem za stosowne - uśmiechnął się ptak zgryźliwie. 

Lew wiedział, że Zazu chciał mu zrobić na złość swoją, uprzedzającą Mufasę, wizytą. Ptak i on od dawna toczyli między sobą wojnę i nikomu nie była obca ich nienawiść. 

- Doprawdy? - zapytał podchodząc do niego starając się znaleźć jak najniżej ziemi, a tym samym na zbliżonym poziomie do wzrostu ptaka. - A wiesz co ja uważam za stosowne? 

Zazu zwęszył zasadzkę i zaczął się pospiesznie cofać. W ostatniej chwili uniknął kłapnięcia zębami lwa i wzbił się nad jego głowę. 

- Skaza! - zagrzmiał głos Mufasy, który pojawił się nagle w wejściu jaskini. W tym samym momencie ptak stracił między zębami potężnej szczęki kilka piór. Lew odwrócił się w kierunku piaskowego lwa. - Daj mu spokój.

- W idealnym momencie, mój panie - westchnął z ulgą Zazu, a Skaza posłał mu nienawistne spojrzenie, kiedy ten odleciał w kierunku króla i usiadł mu na ramieniu.

- Witaj mój bracie! - przemówił czarnogrzywy z wymuszonym, sztucznym uśmiechem. - Co skłoniło cię do zniżenia się do obcowania ze swym ludem? - zapytał z kpiną. 

Mufasa był wyraźnie rozeźlony już przed przybyciem do jaskini brata. Teraz zacisnął szczękę próbując opanować gniew. Odkąd urodził się jego syn, Skaza naprawdę dziwnie się zachowywał, a dopóki nie odkryje dlaczego, nie chciał go osądzać. Zastanawiał się jednak, jakie nadać temu granice.

- Dobrze wiesz, dlaczego tutaj jestem - powiedział. - W południe odbyła się prezentacja mojego syna, na której ciebie nie zauważyłem. 

- Może źle się przyglądałeś, mój bracie - zasugerował.

- Zapewniam cię...

- Wiem, wiem, wiem - przerwał mu Skaza przymykając ze znudzenia oczy. - Obserwowałem wszystko stąd. Jak możesz zauważyć mam świetny widok na Lwią Skałę, gdzie mieszkają wszystkie lwy - słowo "wszystkie" wypowiedział ze szczególną starannością.

- Sam postanowiłeś tutaj zamieszkać - przypomniał mu Mufasa.

- Tak, tak - westchnął ozięble Skaza. 

- Panie - odchrząknął Zazu. - Chyba odeszliśmy trochę od tematu, który cię tutaj sprowadził - przypomniał. Czarnogrzywy lew posłał ptakowi ostrzegawcze spojrzenie, które ten całkowicie zignorował. W towarzystwie swojego pana niczego się nie obawiał.

- Wydaje mi się, że ktoś jest nad wymiar natrętny - skomentował Skaza.

- Zazu ma rację. Jestem moim bratem i chcę, żebyś uczestniczył w życiu stada i oddawał mu należyty szacunek.

- Stadu? Czy może raczej tobie? - wycedził przez zęby.

- Nie stawaj przeciw mnie, bracie!

- Nie, nie - sprzeciwił się spokojnie Skaza. - To ty zwracasz się przeciw mnie. A teraz wybaczcie, ale mam pewną niecierpiącą zwłoki sprawę do załatwienia - odwrócił się i wyszedł drugim, mniejszym wejście z jaskini. 

- Skaza - zawołał za nim Mufasa, ale tamten nie zareagował. Lew usiadł i westchnął. - I co ja mam z nim zrobić? - zapytał.

- Wiesz panie... Ja bym mu natychmiast pokazał kto tutaj rządzi.

- Ech, Zazu, Zazu - Mufasa wstał i zawrócił na Lwią Skałę martwiąc się stosunkiem swojego brata do spraw Lwiej Ziemi. Nie chciał mieć w nim wroga, ale wiedział, że nie może nazbyt ustąpić.